Via een reeks openhartige getuigenissen laten we je kennismaken met jongeren die het YAR Wonen-programma volgden.
Ze geven inkijk in het pad dat ze vóór YAR Wonen bewandelden, en de weg die ze vandaag volgen.
Deze verhalen hangen nauw samen met de YAR Wonen-events in Antwerpen en Hasselt. Je ontdekt er drie voor het event van 23 september, en drie na het event.
In deze getuigenis laten we Indra aan het woord.
Indra Cardinael
10.01.2001, Zottegem
Peer
Vechten betekent risico op kwetsuren, maar ook kansen om te winnen. Indra heeft wat littekens, maar toch vooral veel gewonnen. Ze kwalificeert dan ook erg hoog in het klassement van vechters, en vertelt dapper maar kwetsbaar haar verhaal.
“Voor ik aan YAR Wonen begon, was ik al een vechter, maar ik was ook depressief. Ik deed alles om te overleven – en het was écht overleven.
Thuis liep het niet en ik voelde me niet meer welkom bij mijn moeder en stiefvader. Toen zij verhuisden, bleek er geen plaats meer voor mij in het nieuwe huis. Ik moest vertrekken.
Ik zat op internaat in het laatste jaar van mijn middelbare school, maar in het weekend kon ik nergens terecht. Ik heb een tijdje boven een paardenstal gewoond. Omdat ik vaak ziek was door de koude, moest ik op school vertellen wat er aan de hand was. Anders had ik het verzwegen.”
Typisch voor een vechtertje: Indra lijdt vooral mentaal, maar verbijt ze altijd haar pijn. Mentaal is alles een chaos, kan en wil ze niets verwoorden noch vertellen. Indra vertrouwt niemand, een last die ze meezeult uit haar verleden. Ze wil geen hulp aanvaarden. Dat ze op school moet vertellen wat er gaande is, blijkt haar redding.
Op aangeven van vrienden bij wie ze inwoont, wordt ze in de richting van YAR Wonen geduwd. Omdat haar leven een chaos is, kiest ze ervoor om in te stappen, vooral om rust te creëren.
Praktische hulp heeft Indra niet nodig. Ze volgt het laatste jaar middelbaar onderwijs en heeft 4 of 5 jobs om in haar onderhoud te voorzien. Als ze bij YAR instapt, heeft ze haar eerste eigen appartement gevonden.
“Het voelde niet alsof ik op praktisch vlak hulp nodig had, maar ik zat vast. Mijn leven stond stil. Ik wist dat als ik niet vooruit zou komen als ik niet zou doen aan mijn wantrouwen en mijn verdriet. Ik wou vooruit, een toekomst, mezelf ‘verbeteren’. Daarom koos ik voor YAR Wonen.
In het begin was die administratieve en praktische ondersteuning niet makkelijk, want ik moest op mensen rekenen en hen vertrouwen. Ik had het erg moeilijk om los te laten en vroeg wekelijks of mijn rekeningen wel betaald waren. Het leerde me uiteindelijk wel om meer op anderen te vertrouwen.”
Ook mentaal wordt het Indra haar zoveelste ronde in een gevecht.
Indra ontmoet haar coach en het klikt: babbelen gaat erg makkelijk, behalve wanneer het dieper gaat. Indra vindt het vervelend en moeilijk. Voor haar waren de trainingsdagen van YAR Wonen hét heftige en emotionele kantelmoment in haar persoonlijke doelen, zich openstellen en hulp aanvaarden.
“Ik zag daar pas echt wat YAR altijd zegt, dat ze een pad kunnen tonen, maar dat je het wel zelf moet bewandelen. Ik moest praten, uit mijn stoel komen en mezelf delen, en ik was bekaf na die dagen. Het vergde ontzettend veel van me, maar het heeft me zo ver gebracht.
Ik ben opgebloeid na de trainingsdagen, meer gaan babbelen en voor de volle 100 procent voor mijn doel gegaan.
Ik kan nu hulp accepteren als het nodig is; soms vraag ik er zelfs naar.”
De grootste verandering voor Indra is dat ze nu relaties kan aangaan en haar emoties kan tonen. Dat schrijft ze toe aan YAR Wonen en haar coach. Want als ze daar duwde, bleef iedereen staan – anders dan ze gewend was.
Indra krijgt meer vertrouwen in mensen en in zichzelf. Ze merkt dat haar coach er altijd voor haar is en ook dat sterkt haar vertrouwen.
Binnen 10 jaar is ze nog altijd een vechter. Eentje met meer medailles en minder littekens.