Yasmin Van Damme
Gent, 14.7.1985
Yasmin heeft een innemende persoonlijkheid. Gevormd door ups-and-downs, strijdlust, een snuif rebellie en veel zelfreflectie. Haar heimat ligt in Gent, al voelde de stad soms wat te ‘klein’ aan.
Yasmin kwam in haar kindertijd vaak in ziekenhuizen terecht door haar zwakke longen. Ze spendeerde ook veel tijd bij haar grootouders omdat haar ouders een druk professioneel leven hadden.
“Als kind was ik vaak bij mijn grootouders op hun boerderij in Eeklo. Mijn voornaamste herinneringen uit mijn vroege kindertijd liggen dan ook ‘op den buiten’ bij ‘Bonnemamy en Bonnepapy’. Ik was omgeven door groen, dieren en gezonde buitenlucht, wat goed was voor mijn gezondheid. Op mijn vijftiende al ontdekte ik het Gentse nachtleven, en daar ben ik dan ook volop ingedoken.
Ik studeerde gelukkig makkelijk. Mijn studies, daar vloog ik een beetje door met de vingers in de neus, ondanks mijn kleurrijke uitgaansleven en de minimale inspanningen voor het schoolse. Ik had veel wisselende hobby’s, liet me vaak meeslepen in wat er speelde rondom mij.
Toen ik zeventien was, begon ik muziek te draaien in Gentse en Antwerpse ondergrondse nachtclubs. Mocht ik nu mijn jeugd overdoen, dan koos ik waarschijnlijk om die meer ‘bovengronds’ te beleven.
“Nu besef ik dat het een vlucht was voor oprechte zelfontdekking en dat mijn leven vooral reactief was. Ik ging mee op de stroom van wat zich aandiende, zonder dat ik mijzelf echt leerde kennen. Ik veranderde veel van koers. Mijn waarden, mijn échte interesses, wat mij gelukkig maakte of rust bracht, vriendschappen … ik deed zomaar wat. Mijn ouders hebben altijd veel van mij en mijn zus verwacht – terecht ook – maar ik paste moeilijk in een bepaald plaatje, en reageerde met rebellie.”
Yasmin koos voor rechten, een keuze die ze nu misschien niet meer zou maken. Waarom? Omdat er universitaire studies van haar verwacht werden en omdat het ook binnen haar bereik lag. Al stelt Yasmin nuchter dat een andere keuze haar evengoed op haar huidige pad zou gebracht hebben.
Maar een voordeel: ze leerde in haar rechtenstudie studeren, analyseren en redeneren.
Met een diploma rechten op zak, trok ze naar Londen voor een master criminologie, wat dan weer wel ingegeven was door persoonlijke interesse.
“In mijn pubertijd zag ik een film, Human Trafficking. Tegelijk liep de Matroesjka’s-serie op basis van het boek van Chris De Stoop: Ze zijn zo lief meneer. Het onderwerp vrouwenhandel binnen de prostitutie heeft me zo gegrepen dat ik besloot om mij erin te verdiepen, over te leren. Het werd bijna een obsessie. Ik wou daar echt iets mee doen. Dat speelde zeker mee in mijn keuze om criminologie te gaan studeren in Londen.
Strafrecht was ook het enige vak dat mij écht lag tijdens mijn studies rechten. Na mijn jaar in Londen wist ik alleen wat mij interesseerde, maar nog niet wat ik ermee zou doen. Waarop ik terugkeerde naar de Universiteit van Gent om er academisch assistent en onderzoeker te worden bij een professor internationaal strafrecht, gespecialiseerd in het thema mensenhandel.”
Met beide diploma’s op zak, startte ze haar carrière in wetenschappelijk onderzoek. Na vijf jaar lezen, schrijven en lesgeven over de thema’s kinderhandel, vrouwenhandel, uitbuiting van minderjarigen in de prostitutie en op de arbeidsmarkt, werd de lokroep om in de praktijk te strijden tegen deze fenomenen te sterk.
Yasmin solliciteerde bij Child Focus, werd beleidsadviseur rond seksuele uitbuiting van minderjarigen, en drukte haar stempel op de organisatie en het onderwerp. Ze werd geraakt door een brief van een minderjarig meisje dat uitlegde waarom ze keer na keer wegliep uit haar voorziening, om telkens terug in de prostitutie terecht te komen.
Yasmin luisterde, en kwam terecht in het veld van de ‘loverboys’.
“Niemand had zich ooit de vraag gesteld waarom dat ene meisje (en zo waren en zijn er zoveel meer) telkens opnieuw wegliep. Niemand wist dat dit kwetsbare meisje in de netten van een pooier verstrikt was geraakt en zich al sinds haar twaalfde onder dwang moest prostitueren. Die brief en de ontmoeting met haar raakte mij, dat werd werkelijk een levensveranderende ervaring. Ik wilde dat op de kaart zetten, bijdragen aan de oplossing. Het voelde als mijn roeping.
Bij Child Focus mocht ik een rebel zijn, schoppen tegen de schenen van de overheid en vooral benadrukken wat er mis ging in de maatschappij. Maar na vijf jaar op de barricades van de probleemzijde, had ik meer dan ooit de behoefte om te werken in de context van de oplossing.”
Yasmin zag een vacature voor YAR Vlaanderen. En ook al had ze geen directe link met jeugdzorg, ze solliciteerde en werd programmaverantwoordelijke voor het kersverse coachingsprogramma in Oost–Vlaanderen. Ze veranderde van pitbull in lone wolf naar spilfiguur, en zette mee het Oost-Vlaamse programma op poten.
“Ik heb de voorbije vijf jaar een community van mensen zien ontstaan waar ik vandaag nog altijd ‘blown away’ door ben. Het onvoorwaardelijke vertrouwen, de steun en de vriendschap van deze gemeenschap, daar ben ik onwaarschijnlijk trots op en dankbaar voor. Alles bij YAR is intern gericht, alles gaat om menselijke groei. Om mensen mens te laten zijn. Om ze hun potentieel te laten bereiken waarvan niemand, waaronder zijzelf, dachten dat het binnen hun mogelijkheden lag. Het is prachtig en een voorrecht om daar deel van uit te maken.
Ik heb geconnecteerd met mezelf in al die tijd bij YAR. Dit werk heeft me grondig dooreengeschud om me dan stukje voor stukje voor écht in elkaar te zetten. Het heeft mij gevormd tot de echte ik die ik nog niet had ontmoet.”
En gemeenschap is belangrijk voor Yasmin. Als ze moet benoemen wat zelfzorg betekent, komt haar eigen kleine gemeenschap al snel naar boven. Vrienden die haar vangnet vormen, iets wat te vaak als vanzelfsprekend wordt genomen, maar waar zij zich meer dan ooit bewust van is.
Yasmin heeft haar plekje ingenomen en wil een leidersfiguur worden in een gegeven waar anderen het goed hebben. Ze laat zich inspireren door wijlen haar grootmoeder, iemand voor wie liefde onvoorwaardelijk was, bij wie ze tegen schenen kon schoppen en van het geijkte pak afwijken zoveel ze wou. Het antwoord was altijd liefde.
“Een positieve impact creëren gaat mijn leidraad blijven. Ik wil betekenisvol zijn. Ik heb mijn dochter naar de antropologe Jane Goodall genoemd die zei dat het grootste gevaar voor onze toekomst apathie is. Ik wil een verschil maken omdat ik oprecht geloof dat ik dat kan. En omdat het zonde zou zijn om voor minders te gaan.
Over vijf jaar? Mijn leven is tot nu toe een onverwacht stel golven gebleken, waarop ik heb moeten leren surfen. Ik hoop even bevlogen te zijn in mijn uitdagende job, met altijd het gevoel dat ik ondergekwalificeerd en ongeschikt ben om dit werk te doen. Wat dan weer exact de reden is voor de rebel in mij om het net wel te willen doen.”
Yasmins ultieme wens vat haar perfect samen: met een gezonde en gelukkige dochter nog altijd een leven leiden op de buitengrens van de comfortzone. En in het oog van die storm, op die grote golven, vindt ze rust.
Tempus fugit
Tekst: Cleo Hendriks © Fotografie: Renaat Nijs