Charlotte Vander Haeghen
°26.11.1979, Gent
Kruishoutem
Een uur en een half hadden we uitgetrokken om met Charlotte te praten. Dat blijkt flink te kort ingeschat. Want Charlotte weet in anderhalf uur zo zeer te charmeren met haar levenswijsheden en oneliners, dat je er makkelijk een avontuurlijke avond op café aan kan breien. Een warme, statige dame met het hart op de tong.
We ontmoeten elkaar in hartje Gent, in de kunstgalerij van Charlotte en haar partner Marc.
Charlotte is een geboren en getogen Gentenaar.
Ze woonde er het merendeel van haar leven, in het stadscentrum, bij haar ouders in een hoger gelegen huis zonder tuin of koer. Nooit wist ze welk weer het was, tot ze buiten kwam. Haar huid was spierwit en ook de drukte van de stad begon na jaren te wegen.
Met haar echtgenoot ontdekt ze Kruishoutem tijdens een rustig fietstochtje buiten de stad. Ze worden Kruisemnaars.
Gent blijft echter haar thuishaven, vooral omdat haar kunstgalerie zich in het centrum bevindt, met een pittoresk uitzicht op het water.
Maar hoe komt een orthopedagoge in een kunstgalerie terecht?
“Op mijn achttiende wilde ik absoluut iets met jongeren doen. Ik ging orthopedagogie studeren en had al snel werk. Ik bleef vijf jaar aan de slag in de bijzondere jeugdzorg en hulpverlening.
Maar ik nam dat mee naar huis, al die zorgen. Mijn man en ik waren toen al samen en hij zei simpelweg: ‘Is da gezond, wadda gij doet?’.
Hij was enkele jaren eerder, op zijn 25ste, een kunstgalerie begonnen en die draaide goed. Hij moest kiezen tussen iemand aannemen of mij in de galerie zetten. De keuze was snel gemaakt.”
“Veel komt neer op eigen interpretatie.”
Charlotte gaat aan de slag in de galerie en leert al snel de regels van de kunst.
Marc en Charlotte blijken workaholics te zijn. Dat ze geliefden zijn, maakt het moeilijk om de deuren achter hen toe te trekken.
Ze zijn bijna continu aan het werk, zowel in de week als in het weekend. Beiden stevenen op een burn-out af.
“Beiden leerden we uit die burn-out. We hebben meer structuur gecreëerd voor onszelf en leren afgrenzen. Het probleem: wanneer je samenwerkt, raak je makkelijk verzeild in het werk.
Nu doe ik dingen voor mezelf. Het moet actief zijn hoor, ik word kierewiet van relaxerende dingen.”
Het koppel is bewust kinderloos en dat schrijft Charlotte net toe aan hun werkverslaving.
Ze wil het goed doen als ze kinderen zouden krijgen, 100 procent, anders doet ze het liever niet. Er wordt stevig benadrukt dat ze niet anti-kinderen zijn.
Voorzichtig stelt Charlotte dat ze wat bang is dat hun kindje niet zorgeloos zal opgroeien. Charlotte groeide op met een broer die het syndroom van Asperger heeft; dat tekende haar jeugd.
Haar broer is hyperintelligent, maar sociaal lukt het niet. Ze zag hoe haar ouders veroordeeld werden, alsof een andere opvoeding alles zou doen verdwijnen.
Ondanks deze voorgeschiedenis en haar opleiding, komt YAR Vlaanderen bij toeval op haar pad.
“Professionele discussies worden gemener als je elkaar zo goed kent. “
“We gingen op reis en ik kocht nog snel het tijdschrift Libelle om in het vliegtuig te lezen. Daarin stond een interview met een medewerkster van YAR Vlaanderen, en dat heeft mijn man en mezelf overtuigd om deel te nemen.Het gevoel dat je een verschil kan maken voor die jongeren, maakt me gelukkig.“
En geluk maak je zelf, al begreep Charlotte dat niet altijd.
“I’m 40, I’m over it.”
Ze is studente wanneer haar moeder borstkanker krijgt. Een jaar lang studeert ze niet en wil ze enkel leven. An snel maakt haar ongelukkig en bezorgt haar meer stress, want ze heeft het gevoel iets te moeten overlaten voor de komende tijden.
‘Moeten’ genieten wordt te veel en Charlotte begrijpt dat het de kleine dingen zijn die het geluk maken.
Al is één advies voor een gelukkig leven te beperkend voor haar.
“Ik heb er zo veel. Als je iets doet, doe dat dan volledig. Dus als je doucht, doe alleen dat.
Blijf verwonderd. Zoek het niet te ver, geluk zit in de kleine dingen.
Besef dat niet iedereen het goed heeft.
Benut de kansen die je krijgt en ga niet op je golf van gemak zitten.
En bovenal, leef altijd alsof het je voorlaatste dag is.”
Tekst: Cleo Hendriks © Fotografie: Renaat Nijs