Elisa - YAR Vlaanderen

Elisa Vanmuysen
Hasselt, 02.05.1990

Buiten je comfortzone ligt de grootste groeimarge. Een goede reden voor Elisa om zichzelf te laten interviewen. Want met YAR Vlaanderens slagzin ‘doe als ik doe’, kun je zelf niet in je comfortzone blijven hangen.

“Ik praat niet zo graag over mezelf. Precies daarom moest ik het nu wél een keer doen.”

We ontmoeten Elisa bij haar thuis, in de straat waar ze al bijna haar hele leven woont. Haar wieg stond twee huizen verderop. Ze groeide op in een architectengezin, samen met haar broer en zus.

“Ik heb lang getwijfeld over wat ik zou studeren. Ik heb architectuur, diergeneeskunde en zelfs rechten overwogen. Uiteindelijk ging ik naar een infoavond van de opleiding psychologie, en ik was meteen verkocht. Die opleiding leert je over hoe mensen in elkaar zitten. Dat paste wel bij een mensgericht iemand zoals ik.”

Het werd dus psychologie, met een specialisatie klinische psychologie. Maar Elisa voelde zich met die diploma’s op zak nog niet klaar voor het ‘echte’ leven. Ze besloot om er nog een studie criminologie aan te breien.

“Tijdens mijn studie stelde mama voor om wat vrijwilligerswerk te doen. Kwestie van mijn kennis uit te breiden en al aan de slag te gaan in het vak. Zo kwam ik bij YAR Vlaanderen terecht. Toen ik meeging op residentie, verloor ik mijn hart aan de organisatie. Het zette iets in werking, zoals je wel vaker hoort van YAR-vrijwilligers.

Ik deed meteen twee residenties na elkaar. Ik vond het heerlijk om terecht te komen in een warme gemeenschap van vrijwilligers. En ik stond echt te kijken van de shift die jongeren maken op amper 6 dagen.”

Elisa studeerde een tweede keer af. Elisa’s interesse in YAR Vlaanderen was op zijn zachtst gezegd aangewakkerd. Ze trok haar stoute schoenen aan en polste bij directeur Koen Froberg naar jobkansen. Als bij toeval waren er opportuniteiten bij YAR Wonen, waar een grondige reorganisatie op til stond.

November 2016 tekende Elisa haar eerste vervangingscontract. In juli 2023 staat ze nog altijd mee aan het roer van YAR Wonen. Op haar palmares: flink wat groei, veranderingen en scherpstellingen.

“Wat ik prachtig vind aan YAR Vlaanderen, is dat je de jongeren in zichzelf ziet geloven. Ze stralen op het podium tijdens een event. En ze kunnen ook echt benoemen hoe en waarin ze gegroeid zijn.

Ik hou van die groei en vooruitgang. Het is precies waarnaar ik ook altijd streef. Ik bent best ambitieus en dat uit zich in de wil om dingen te verbeteren – altijd en overal.”

Veel streven en weinig stilstaan kan vermoeiend zijn. Zeker in combinatie met een gezin en twee kindjes.

In 2016 kreeg Elisa een sinustrombose. Daardoor werd ze angstiger. Vooral voor plotse gebeurtenissen die je niet in de hand hebt, maar die wel je leven bepalen.

Gelukkig weet Elisa wat haar rust brengt en waar ze kan ‘landen’.

“Ik ben blij als ik toch één keer per week kan paardrijden. Ik doe het al van mijn 4 of 5 jaar, toen ik voor het eerst op een shetlandpony kroop. Ik ben er nooit mee gestopt – van mijn eerste lessen in de manege toen ik 6 was tot vandaag.
Het was mijn droom om een eigen paard te hebben. Ondertussen heb ik 3 paarden en een pony voor de kindjes: Juleske.

Door mijn job besef ik ook heel goed dat ik moet relativeren. Wat ik in mijn leven heb, is allesbehalve evident.”

Op de vraag waar Elisa zichzelf over 10 jaar ziet, volgt een nuchter antwoord. Ze weet niet waar, maar het zal alleszins daar zijn waar haar streven naar vooruitgang haar brengt.

In haar privéleven zal het zijn waar haar gezin haar brengt en waar haar kinderen haar nodig hebben.

“Ik wil een gelukkig mens blijven. Iets moois opbouwen voor mijn dochters. Om ze alle mogelijkheden te bieden die ze kunnen pakken, gesteund door alle liefde en zorgzaamheid die ik kan geven.”