Gabriel Alves De Oliveira Neto
Maastricht, 26 november 1998
Gabriels weg in het leven verliep niet zonder obstakels. Opgevoed door een alleenstaande moeder met een warm hart en groot doorzettingsvermogen, kreeg hij van jongs af aan waardevolle lessen mee over verantwoordelijkheid. Toch was het leven een zoektocht. Hij ontdekte dat het niet alleen gaat om keuzes maken, maar vooral om volharden als de weg moeilijk wordt. En om de moed te vinden om een paar passen terug te zetten wanneer dat nodig is.
Met een Braziliaanse vader en een Nederlandse moeder groeide Gabriel op in een multicultureel gezin, omringd door liefde, maar ook uitdagingen. Zijn vader woonde slechts korte tijd thuis. Zo groeiden Gabriel en zijn zussen op jonge leeftijd op in een eenoudergezin.
“Hoewel het voor mama niet makkelijk was, heb ik een erg fijne jeugd gehad. Er was een grote sociale kring. Ik ging naar methodescholen waar meer vrijheid en ongedwongenheid heerste. Maar op de middelbare school ging het al snel bergafwaarts. Ik was nogal rebels en raakte niet gemotiveerd; ik had moeite met regels. Ik telde de dagen af tot ik 18 was en kon stoppen met school.”
Gabriel had ooit een voorliefde voor anarchie, maar koos toch voor het leger. De opleiding kwam aan zijn verwachtingen tegemoet. Maar hij besloot om te stoppen door de zware mentale druk.
“Achteraf zag ik hoe snel ik opgaf en excuses zocht voor alles. Nog voor ik de laatste handtekening zette om het leger te verlaten, wist ik al dat ik er spijt van zou krijgen. Ik besloot bijna onmiddellijk om het opnieuw te proberen.”
Voor hij kon terugkeren naar het leger, liep Gabriel een deel van de pelgrimstocht naar Santiago de Compostela. Zijn moeder, die een coachingtraject had gevolgd bij YAR Vlaanderen, inspireerde hem om ook een engagement op te nemen. Hij nam als vrijwilliger deel aan een eerste residentie. Beide ervaringen waren periodes van zelfreflectie. Ze gaven hem het inzicht dat opgeven een thema was geworden. Zijn vastberadenheid groeide om zijn opleiding in het leger succesvol af te ronden.
Een paar maanden later was Gabriel infanterist. Zijn militaire carrière begon met een missie in Litouwen.
“Het was een NAVO-missie, net voor de inval van Rusland in Oekraïne, een intense periode. We verbleven in scheepscontainers en konden de kazerne niet verlaten door corona. Een interessante ervaring, maar ergens knaagde het. Ik had het gevoel dat ik meer kon betekenen. Ook het feit dat ik mijn middelbare school niet had afgemaakt, liet me niet los.”
Dankzij zijn vriendin ontdekte Gabriel de mogelijkheid om verder te studeren. Hij volgde de opleiding orthopedagogisch begeleider aan de UCLL. Tijdens die opleiding moest hij stage lopen. Omdat hij de herinnering aan zijn eerste residentie koesterde, zette Gabriel zijn zinnen op YAR.
Zijn eerste stagejaar bracht hij door in een leefgroep, in zijn tweede jaar kon hij aan de slag bij YAR. Daar zag hij opnieuw hoeveel impact de organisatie had en hoe jongeren transformeerden. Ze namen hun leven in handen en stapten uit hun slachtofferrol, wat een diepe indruk op hem maakte. Verantwoordelijkheid nemen, iets waar Gabriel al sinds zijn jeugd mee bezig was, kreeg nog meer betekenis. Hij besloot zijn stage te beschouwen als een langgerekte sollicitatieronde.
“YAR heeft ook mijn leven veranderd. Wat ik dagelijks zie, motiveert me enorm. Het voelt goed om te weten dat ik een verschil kan maken. Dat geeft me energie en levenslust.”
Die energie zet Gabriel om in sporten, iets wat een belangrijke rol speelt in zijn leven.
“Ik ben graag actief bezig en sport houdt me fysiek en mentaal scherp. Het geeft me een gevoel van balans en discipline.”
Ondanks die discipline heeft Gabriel geen vastomlijnd plan voor de toekomst. Hij weet dat het leven onvoorspelbaar kan zijn, maar op dit moment overheerst dankbaarheid. Dankbaarheid voor waar hij staat, en dankbaarheid dat het goed gaat met de mensen die hem omringen.
En als het leven toch moeilijker wordt?
“Dan vind ik het altijd fijn om te horen dat tijd heelt. De tijd gaat altijd door. Ik geloof dat tijd elk gevoel draaglijker maakt. ”
“Alles gaat voorbij, ook lastige momenten.”
——
Tekst: Cleo Hendriks © Fotografie: Renaat Nijs