Maaike Hendrickx
Duffel, 30.04.1994
Maaikes verhaal is er een van eigenaarschap; eigenaarschap over haar omstandigheden en onzekerheden. Eigenaarschap over de switch in haar leven, en de mooie creaties die daaruit voortvloeien. Een verhaal van manoeuvreren in moeilijkheden.
Creativiteit zit Maaike in het bloed. Niets moest thuis zijn wat het was en alles kon zelf gecreëerd worden, geknutseld als het ware. Al snel was de tekenles voor Maaike dan ook een toevluchtsoord, een plaats waar alles wel vanzelf ging.
Voor de tekenles scoorde Maaike goede punten, maar voor andere vakken bleven die uit en moest Maaike naar een technische opleiding overstappen. Een vriendin die ook moest overschakelen, ging een grafische opleiding volgen. Er opende zich een nieuwe wereld voor Maaike. Het schoolse leven werd er eentje van creativiteit, maar ook van onzekerheid.
“Mijn jeugd was er een van warmte en doen wat ik wou. En tegelijk was het luik ‘onzekerheid’ heel erg aanwezig, wat maakte dat het toch niet helemaal zorgeloos was. Vroeger snapte ik niet dat die onzekerheid speelde, en dat die contacten met leeftijdsgenoten in de weg stond en bijvoorbeeld een schoolwissel bemoeilijkte.
Maaike kwam terecht bij een psycholoog die haar deed ontdekken wie ze was en waar haar onzekerheid vandaan kwam. Ze leerde manieren om te leven met haar onzekerheid en dat ze niet de enige was die ermee kampte. Ze leerde er zelfs de goede kanten van kennen.
Na haar studies kwam ze terecht op de grafische afdeling van een drukkerij. Niet enkel het grafische werk kwam op haar schouders terecht, ze moest ook de drukwerken, het papiergebruik en alles wat bij de uitvoering kwam kijken, opvolgen. Haar interesse in de grafische wereld verdiepte. En op de werkvloer staan, tussen de mensen, lag haar.
Dat menselijke contact sloop ook in haar grafisch werk, met klanten die gelegenheidsdrukwerken nodig hadden voor speciale momenten in hun leven, bij geboortes, huwelijken… Persoonlijke momenten die ze deelde met de mensen.
“Het werk werd te zwaar en we waren met te weinig. Ik stopte ermee omdat het niet meer ging, maar het was met veel pijn. Tussentijds ging ik bij een start-up aan de slag en deed er marketing en communicatie.
Maar ik liep vast, ik voelde het niet meer. Ik miste zingeving.
In een traject loopbaanbegeleiding kreeg ik een aha-erlebnis. Het draaide om mensen, om connectie! Ik had het kunnen weten, want ook in de Chiro ging ik voor degenen die het moeilijk hadden, zodat iedereen mee kon en niemand achterbleef.”
Plots had Maaike door dat het de blauwdruk van haar leven was: zorgen dat iedereen het goed heeft. En daar kwam die paplepel weer in beeld. Maaikes grootmoeder had 11 kinderen, maar vond het vanzelfsprekend om drie Vietnamese vluchtelingen als pleegkinderen op te vangen. Wat nodig is voor mensen, moet gedaan worden.
“Dat was het, daar klikte het! Dus ging ik zelf op zoek naar een nieuwe job in de sociale sector. Ik zag een vacature voor YAR en dacht, waarom niet, ook al had ik geen enkele ervaring met YAR Vlaanderen.
Zoals ik nooit had kunnen inschatten wat de job inhield, had ik ook nooit kunnen inschatten wat ze met me zou doen. Ik kwam thuis na mijn eerste opleidingsweekend, en eindelijk voelde ik het, zag ik hoe de dingen werkten, kon ik het leven vatten.
Een weerkerende vraag: wat is de grootste shift in je leven door YAR? Dat je omstandigheden niet te zeer moeten bepalen hoe je handelt en welke beslissingen je neemt, hoe je zelfs door het leven beweegt.
Iets wat zijn harde les in de realiteit kent sinds Maaike en haar vriend in moeilijke omstandigheden leven. Want haar lief is ziek, ernstig ziek, met veel onzekerheid. Zelf durft ze zeggen dat die rugzak nu anders doorweegt dan voor YAR Vlaanderen. Dat zij als koppel het anders op zich af laten komen dan wanneer YAR er niet was geweest. Ze nemen er eigenaarschap over, of proberen dat althans.
“Het leven is een leeg blad. Ongeacht wat het jouw richting uit gooit, is het ergens een opluchting om te weten dat het bij mezelf ligt en hoe ik ermee omga. Jij creëert je leven, je moet het zelf doen.
Ik koos voor ‘create’ als tatoeage, een woord dat zoveel betekenissen heeft in mijn leven. Maar het leven is heftig de laatste tijd. En toch kan je ook aan harde omstandigheden wennen, wat zo een gek gegeven is.
Stabiliteit vinden in de instabiliteit waarin mijn lief en ik nu leven, is een zoektocht. Maar elke tocht brengt regen en zonneschijn met zich mee, een les die ook onze jongeren leren.”
Heeft Maaike dan een levensmoto?
“No rain, no flowers.”
“Op verandering hopen zonder er zelf wat aan te doen, is als op het treinstation staan wachten op een boot.”
Ik weet niet wie ‘m zei, maar ik vind ‘m heerlijk.
Tekst: Cleo Hendriks © Fotografie: Renaat Nijs