Sophie Fromont
°28.11.1985, Jette
Affligem
Twee uur bij de tandarts doorbrengen, doe je zelden voor je plezier. Maar in dit geval is de tandarts Sophie Fromont, vrijwillige medewerker van de maand. Zij doet even haar witte tandartsjas uit voor ons gesprek, en serveert ons aardbeien met suiker.
Avontuur is de rode draad in Sophies leven. Dat is haar ingegeven met de paplepel, want moeder en vader Fromont zijn erg sportief en avontuurlijk.
“Wij deden de leukste dingen in onze jeugd, en mijn ouders zijn nog altijd heel ondernemend. Zo namen ze deel aan de 1000 kilometer door België. Wij supporterden als enige kinderen vanuit een busje. De hele zomer kampeerden we in de tuin of maakten we lange tochten door de natuur. Mijn ouders houden van uitdagingen en zijn heel sportief.”
Sophies jeugd heeft haar grondslag in avontuur en sportiviteit.
De kinder- en tienerjaren zijn doorspekt met allerlei sporten en jeugdbewegingen. Veel studeren was niet aan de orde, want Sophie behaalde goede resultaten door logisch te denken.
Ze droomde van een carrière als kinesist, om op de Olympische Spelen topsporters te behandelen of kinderen te helpen revalideren.
Een logische denkoefening leert haar al snel dat er te veel kinesisten zijn. Als tandarts kan ze zich ook inzetten voor kinderen, zeker als die bang zijn van de tandarts. Die angst voelen veel volwassenen trouwens ook.
“Uitdagingen en reizen zijn mijn ding. Vrijheid en avontuur.”
Er komen veel uitdagingen op Sophies pad.
Ze zoekt en vindt een project in Ghana. Ze gaat er enkele weken poetsinstructies geven aan kinderen in verschillende dorpen.
In haar vrije tijd gaat ze geen enkele beleving uit de weg. Ze beklimt onder andere de Kilimanjaro en de Elbrus. In 2019 gaat ze op shortski, doet ze mee aan een ‘saboteurreis’ in De Mol-stijl, wandelt ze 260 kilometer van de tocht naar Santiago de Compostella, en trekt ze er nog op een paar weekends op uit met vrienden. Ze vertoeft ook nog anderhalve maand in Bolivia en Brazilië. Die mogelijkheid deed zich voor door een pauze in haar professionele leven.
“Ah ja, ik heb ook nog fotografie-, kook- en Spaanse les gevold, mijn reddersbrevet gehaald, een EHBO-cursus gedaan, én ik ben scoutsleidster geweest. Ik doe aan spinning en hockey voor de gezelligheid, en ga regelmatig lopen en wandelen. Ik sport ongeveer 4 à 5 uur per week.”
Stilzitten staat niet in Sophies woordenboek.
De laatste reis die ze ondernam, was een trektocht in duo met allerlei uitdagingen door Zweden. Sophie en haar reispartner, de enige vrouwelijke deelnemers, werden nipt vierde in de race. De reden? Sophie loopt op haar eentje 3 uur naar Noorwegen om een opdracht af te werken.
Toch weerlegt Sophie graag dat ze niet kan stilzitten.
“Ik kan best lui zijn en drie uur lang tv-kijken. Maar ik heb altijd het gevoel dat ik niets gedaan heb als ik met niemand heb afgesproken. Zelfs als ik ondertussen 1000 andere dingen heb gedaan. FOMO, fear of missing out, speelt zeker bij mij.”
“Tijdens dit gesprek zit ik toch stil?”
Sophie is niet te beroerd om toe te geven dat ze niet altijd een koene avontuur is die het voortouw neemt.
“Ik wil graag een gezin. Ik heb alles gedaan wat ik wou op mezelf. Het is tijd om die dingen met iemand te delen.
Ik ben erg avontuurlijk maar heb ook een onzekere kant. Ik ben gevoelig. Het heeft even geduurd voor ik inzag dat ik er ook mag zijn zonder de Kilimanjaro te beklimmen. Ik heb geleerd om fier te zijn op wie ik ben.”
“Ik kom tot rust tijdens lange wandelingen in de natuur. “
Die gevoeligheid uit zich in de zin om mensen te helpen. Sophie gaat al drie jaar opdienen bij een kerstfeest voor daklozen. Ze koos ook voor YAR Vlaanderen en enkele coachingtrajecten. Daarvoor vindt ze nog tijd in haar agenda.
Want het is voor alle betrokkenen een meerwaarde. Sophie leert nieuwe mensen kennen, helpt waar nodig en verruimt tegelijk haar blik. Je zou het een win-winsituatie kunnen noemen, al klinkt dat in haar oren veel te ongevoelig.
Dé raad van Sophie voor een gelukkig leven?
“Leef. Doe. Volg je gevoel. Als je twijfelt, ga ervoor. Liever spijt hebben van iets dat je wel hebt gedaan, dan spijt van wat je niet hebt gedaan.
Je kan meer aan dan je denkt. Vergelijk het met de bergen: hoe zwaar het ook is, je kan altijd nog één stap meer zetten, tot aan de top.”
Tekst: Cleo Hendriks © Fotografie: Renaat Nijs